Ormancılıkta ekonomi ve doğa birleştirilebilir mi?

Aslında bu sorunun cevabı orman yönetiminde gizlidir .Yönetim ya ekonomiyi baz alarak tamamen oduna odaklanır ya da doğal süreçler kullanılarak ekonomi ve ormancılığı bir pota da buluşturabilir. Bu tamamen yönetimin uygulama tekniklerine bağlı.

Silvikültürel (orman bakımı) uygulamalar, esas olarak odun üretiminin sürdürülebilirliğine odaklanmakla birlikte, ormanı sürdürülebilir yollarla yönetmek için geliştirildi. Ekonomik çıkarlara zarar vermeden orman biyolojik çeşitliliğini korumak, ormanları olan ülkeler için büyük bir zorluktur. Odunu ormandan  çıkarma faaliyetlerinden kaynaklanan yerel biyoçeşitlilik kaybı, ormanların uzun vadeli direncini bozabilir ve bu da ekosistem hizmetlerinin zayıflatılmış bir dağıtımına dönüşebilir ve sonuçta bundan insan refahını da etkileyebilir.

20.Yüzyılın sonlarına doğru , önceki yaklaşımların aksine, daha geleneksel ormanın odun üretimine ek olarak ekosistem değerlerini yönetme potansiyelini vurgulayan yeni ormancılık paradigmaları ortaya çıktı .Bu ekosistem yönetimi yaklaşımları, sürdürülebilirliğe geleneksel vurgu bağlamını, daha geniş ölçeklerde biyoçeşitlilik gibi çeşitli değer ve hizmetlerin sürdürülmesini içerecek şekilde genişletti. Pek çok yönden, bu yeni paradigmalar, odun üretimini pek çok arazide ormancılığın birincil hedefi olmaktan çıkararak ekosistem temelli yönetimin bir yan ürünü olmaya doğru bir değişimdi. Bu yaklaşımların çoğu, doğa temelli, doğaya yakın, doğaya dönüş veya doğaya yakın olma gibi çeşitli biçimlerde 'doğa' sözcüğünü taşımıştır. Diğer isimler arasında sürdürülebilir ormancılık, ekolojik silvikültür ve muhafaza ormancılığı yer almaktadır. Aslında, bu yaklaşımların ortak bir teması, doğanın kontrol edildiği, doğal süreçleri yönetime entegre etmeye veya yönetime rehberlik etmek için doğal süreçleri kullanmaya çalışan yaklaşımlara doğru kontrol edildiği bir harekettir.

Bilindiği üzere ormancılığının temel ilkesi;  ormanları, işlevlerini ve sosyal faydalarını korumak için sürdürülebilir ilkesidir.  Doğa odaklı bir ormancılığın stratejisi ise ekonomiyi ve doğayı birleştirmektir. İyi planlanmış bir orman politikası, yüksek çevre politikası standartlarına uygulanabilir. Sürdürülebilir yönetimin doğru kullanımı ancak doğa odaklı bir ormancılık tarafından yapılabilir. Bu, sürekli bir odun tedarikini garanti eder, orman köylüsü için, işverenler ile orman endüstrisi çalışanları için sürekli bir gelir akışı sağlar ve aynı zamanda çevremizin yerleşim ve tarımsal kullanımının da temelidir. 

Doğa odaklı orman yönetimi yalnızca ekolojik koşullar ve ekonomik hedefler arasında bir uzlaşma ile olabilir. Ekonominin ve ekolojinin çelişen çıkarları, biz ormancıları, birazda kamu çıkarlarıyla daha fazla ilgilenmeleri gerektiği için esnek olmaya zorlamaktadır..

Şimdiye kadar bu platformdan yazmaya çalıştığım  "doğaya yakın orman yönetiminin ana ilkelerini", sahaya uyarlanmış ağaç türlerinin kullanımı, karma ve düzensiz yaşlanmış, yapısal olarak farklı ormanların geliştirilmesi, traşlama kesimden mümkün olduğunca  kaçınma, meşcere stabilitesine odaklanma, doğal süreçlere güvenme ve bireysel ağaçların gelişimine odaklanmak olarak sayabiliriz. Zor mu? Bana göre asla zor değil.

Çünkü doğaya yakın ormancılık, ormanı çok işlevli bir ekolojik sistem olarak ele alan bir yönetim yaklaşımıdır. Doğaya yakın silvikültür, doğanın kendi başına daha yavaş yapacağı süreçleri hızlandırmayı amaçlayan asgari gerekli insan müdahalesi ile yönetim hedeflerine ulaşmaya çalışır. Düzensiz yaşlı orman  durumunda olduğu gibi, bilişsel yaklaşımı kullanarak ağaçların doğal popülasyonları, devam eden süreçler ve mevcut yapılarla çalışır. Teorisi ve pratiği, ormanı kendi kendini düzenleyen bir ekosistem olarak alır ve bu şekilde yönetir . Ayrıca, ormanların daha yüksek ekolojik ve peyzaj değeri olan yapılara doğru evrimini de teşvik eder. 

Doğa odaklı orman yönetimi, sürekli orman örtüsüne, karma meşcerelere, düzensiz yaşlandırılmış meşcere yapılarına, seçici hasata ve aşırı doğal yenilenme kullanımına dayanmaktadır. En basit anlatımla, doğal orman yönetimi ağaçların bir sonraki generasyona geçmeden önce ormanın doğal olarak yenilenmesine izin verecek şekilde hasat edilmesini içerir. Diğer bir deyişle doğal orman yönetimi, kapsamlı silvikültürel müdahalenin aksine, ormanın doğasında var olan yenileme güçlerine güvenir.

Doğaya yakın ormancılık bu yüzden sürdürülebilir bir ormancılıktır , ancak bunun asla tersi geçerli değildir. 

Sürdürülebilir ormancılık, gelecek için ormanları korumaya çalışır, doğaya yakın ormancılık onları geliştirmeyi hedefler.

Sürdürülebilir ormancılık, rekabet eden çıkarlar arasında bir denge arar, doğaya yakın ormancılık, karşılıklı etkileşim içinde olan çıkarları bütünleştirir.

Sürdürülebilir ormancılık, ekolojik değerleri korumak için ormancılık uygulamalarını sınırlamayı amaçlar, doğaya yakın ormancılık, ormancılık sonuçlarını teşvik etmek için ekolojik ilkeleri kullanır. Bunlar, her iki sistem arasındaki farklardan bazılarıdır.

Ne dersiniz? Doğaya yakın ormancılıkta  kafanızda oluşan sorulara cevap bulabildiniz mi? Eğer henüz daha bulamadıysanız bizi takip etmeye devam edin.