AŞK AYDINLIĞI

"BİR aydınlık gerek bana” diyordu.
İçi içine sığmıyordu ama içi sevdiğinin içine tam sığıyordu.
Doluyordu her yeri kalbinin... Boşluk kalmıyordu hiç.
Ona göreydi kalbi.
Sevdiğinin kalbi de kendisine göre yaratılmıştı.
Kalbin görevi zaten kendi gibi atan mukabil bir kalp bulmak değil midir?
Onunla hemdem olmak değil midir?
An be an, dem be dem vurmak değil midir sevdiğinin kalbine!
Kahveyi onla yudumlamak, çayın demine onunla ermek, gözünde gözünü görmek değil midir aşk aydınlığı?
Bunları aktardı bir bir, tane tane!
Dinledi kalbinin kulağı ile ve dudaklarından bir cümle bırakıverdi.
“Aydınlığım benim. Aşk aydınlığım.”
…
ÖYLE BAK
BANA öyle bak her zaman…
İçime doğru. Tüm hücrelerimle tanışıklığını hissettirerek.
Bana öyle bak.
Öyle bak ki; kimse bana öyle bakamasın.
Ruhum o bakışı her nüansı ile bilsin, tanısın.
Bana has olsun o bakış.
Bana öyle bak. Tüm sevecenliğinle… Sımsıcak şefkatinle.
Bana öyle bak.
Bak ki; hiçbir kış üşütemesin. Aramıza karlı dağlar koymasın.
Gözün gibi bak bana.
Kalbin gibi bak.
Öyle bak bana.
Sen gibi bak bana.
Ben gibi bak.
…
OYA GİBİSİN…
İÇİMDE oya gibisin…
Nakış nakış akıp gidiyor bakışların içimde…
Her nakış, bir akış yüreğimde… Çoğalan.
Çoğaldıkça çağıldayan…
Beni hiç oyalamadın sevdiğim, ne dedinse o, öyleydi.
Bu güzelliğin, bu dürüstlüğün içimi oya’ladı. Bir gergef gibi…
Her nakşımda Sen varsın.
Her rengimde Sen…
Hangi örtüyü kaldırsam altında yine Senin oyan çıkıyor.
Yine o nakışlar gözümden gönlüme akıyor.
Ben gözüne bakamasam da nakışların, nakşoluyor yüreğimde.
Ben seni meşgul etmeyim, oyalamayım.
Sen hep oya’lamaya devam et.
İlmek ilmek, renk renk, desen desen…
Büyüsün içimdeki oya.
Büyüsün!